استاد شهریار

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم


تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم


تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز


من بیچاره همان عاشق خونین جگرم


خون دل می خورم و چشم نظر بازم جام


جرمم اینست که صاحبدل و صاحب نظرم

من که با عشق نراندم به جوانی هوسی


هوس عشق و جوانی است به پیرانه سرم


پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت


پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم


عشق و آزادگی و حُسن و جوانی و هنر


عجبا هیچ نیرزد که بی سیم و زرم


هنرم کاش گرهبند زر و سیم بود


که به بازار تو کاری نگشود از هنرم


سیزده را همه عالم بدر امروز از شهر


من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم


تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم


گاهی از کوچه ی معشوقه خود می گذرم


تو از آن دگری ، رو که مرا یاد تو بس


خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم


از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر


شیرم و جوی شغالان نبود آنجوم


خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت


شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم



روحت شاد استاد شهریار